Historia Truskawcia

Niewielu ludzi wie, że miasto Truskawiec ma ponad pięćset lat historii. Miasto zostało założone w czasach Rusi Kijowskiej i przetrwało Rzeczpospolitę Polską, Austro-Węgry oraz Związek. Najstarszy dokument, w którym wspomina się o Truskawcu, pochodzi z 1471 roku. Jest to umowa, według której Jan Korytko sprzedał prawo do wiecznej dzierżawy tego miasta braciom Ignatowi z Tustanowic i Andrzejowi z Lubincew. Tak więc już w tych czasach w Truskawcu było co wynajmować: od czasów starożytnych miasto było znane ze swoich kopalni soli. W 1772 r., po pierwszym podziale Rzeczypospolitej Polskiej, Truskawiec stał się własnością Austro-Węgier. 12 lat później rząd ustanowił monopol na produkcję soli i wszystkie warzelnie soli zostały zamknięte.
Pół wieku później pojawiają się nowi najemcy miasta - Franz Blenk i Ignacy Oboczyński. W tym czasie zaczął się proces wydobycia ropy naftowej, rud ozokerytu, siarki, ołowiu i cynku. Jednak rezerwy tych rud były niewielkie, złoża szybko zaczęły się kończyć. Następnie kierownictwo wydało rozkaz zbudowania specjalnych wan. Oficjalnie Truskawiec stał się kurortem w 1827 r., kiedy zbudowano 8 pierwszych łaźni.
Zanim jednak władze wymyśliły nowy sposób zysku, naukowcy odkryli już skład chemiczny wody Truskawca. Jej właściwości lecznicze zostały zbadane w 1528 r. przez Wojciecha Oczko. Następnie w 1721 roku Gabriel Żonczyński wspominał w swoim podręczniku pod tytułem „Historia Naturalna”, że miejscowi chłopi pili ropę naftową w celu poprawy zdrowia i rehabilitacji.
Jednak najbardziej dokładnie i naprawdę w pełni lecznicze właściwości wody opisał lwowski chemik - farmaceuta Teodor Torosiewicz. W 1836 on opublikował rezultaty swoich badań i opisał skład wody olejowej, która później stała się znana jako „Naftusia”. To właśnie on udowodnił, że kurort krajowy według efektu terapeutycznego nie jest gorszy niż światowej sławy Karlowe Wary.
W 1911 r. w Truskawcu pojawia się nowy gospodarz - marszałek województwa polskiego Rajmund Jarosz. On został inicjatorem stworzenia grupy społecznej, która zarządzała kurortem, a on sam był na czele tej spółki. Od tego czasu Truskawiec stał się kurortem nie tylko o znaczeniu lokalnym, ale także europejskim. Zbudowana była linia kolejowa, przy pomocy której Truskawiec był podłączony bezpośrednio do dużych miast takich jak Lwów, Wiedeń, Kraków, Berlin, Praga i Warszawa. Zamiast lamp gazowych pojawia się oświetlenie elektryczne, a także wprowadza się nowe środki leczenia.
W tych czasach Truskawiec był najlepszym polskim kurortem. W 1931 r. ludność miasta wynosiła 3 tys., a liczba osób, które przyjeżdżały na wypoczynek wynosiła 15 tys. rocznie.
W czasach sowieckich otwarto tu wiele nowych sanatoriów, łaźni oraz pijalni wód. W 1947 r. Truskawiec otrzymał oficjalny status miasta, w tym samym roku zaczęli stosować nie tylko zabiegi balneologiczne, ale także termiczne. W 1952 roku uzdrowisko stało się znaczące dla całego Związku. Komuniści nazywali go „Centrum Zdrowia Związku Radzieckiego”. W czasach sowieckich wypoczynek w Truskawcu był prestiżowy, nie każdy zwykły proletariusz mógł sobie na to pozwolić. W 1985 roku liczba turystów wynosiła 385 tysięcy rocznie.
W 1999 r. Truskawiec został uznany za najlepsze centrum wypoczynkowe na Ukrainie, w tym samym roku został zwycięzcą w wszechukraińskiej nominacji „Kryształowy bocian”. A w 2014 r. Ambasador Rady Europy wręczył dyplom za lecznicze właściwości wody burmistrzowi miasta Truskawca. Obecnie miasto jest największym na świecie kurortem balneologicznym. Największą popularność zyskało uzdrowisko w latach 90., a liczba wczasowiczów osiągnęła 418 tys. rocznie. Obecnie 167 tysięcy turystów z Ukrainy i z całego świata odwiedza Truskawiec każdego roku. Teraz odpoczynek i rehabilitacja stały się bardziej dostępne, niż kiedyś. W tej chwili każdy może sobie pozwolić za niewielką kwotę pieniędzy na rekreację nie gorszą niż w jakimkolwiek zagranicznym sanatorium.